امسال ۲۲ بهمن علاوه بر بُعد سیاسی که با تمام سال های انقلاب متفاوت بود چه از نظر حضور مردم غیور این کهن سرزمین و چه سخنان از سر استیصال رییس جمهور محترم، در بُعد فرهنگی نیز متفاوت ک جنجالی بود از عدم حضور فیلم لاتاری در بخش پایانی جشنواره که بعداً به آن خواهم پرداخت و چه فیلمی که به آن جایزه دادند و اغلب آن را دولتی میدانستند.
اما چیزی که جشنواره را زنده کرد و نشان داد نسل انقلابی هنوز نمی گذارد لیبرال ها و سکولارها راحت کار کنند ،مسلماً سخنان ابراهیم حاتمی کیا بود کسی که به دل آتش زد تا گلستانی از اعجاز را به سمت حزب الله باز کند.
اما واقعاً دلیل اینکه مخالفت قشر لیبرال و سکولار با این فیلم و کمدی خواندن آن چه بود؟ 
آیا کسانی که این فیلم را به استهزا کشاندند و آن را ضعیف خواندند و گفتند کاریکاتوریست واقعا از جنایات داعش خبر نداشتند؟با این که با یک جستجوی ساده در فضای مجازی می شود این جنایات را دید از فروش زنان تا....... نمیگویم چون میدانیم .
اما به راستی چرا این اتفاق افتاد  وچرا ابراهیم به دل آتش زد.
جواب این سئوال فقط این است که این گروه دوست داشتند که داعش همانند منافقین در دل تاریخ دفن شود تا هرگاه کم آوردند آن را بیرون کشیده و از آن استفاده نمایند آری آنها نمی خواستند فیلم و اثری از آن ها باشد تارو فراموشی به آن پاشیده شود تا در موقع مناسب جای شهید و جلاد را با هم عوض کنند 
و فریادهای ابراهیم این آتش را گلستان کرد و حیله آن ها را بر باد داد و کاخ آرزوهایشان را در هم کوبید .
امروز بر من وتو است که به هر وسیله ای که در دست داریم نگذاریم فداکاری شهدای مدافع حرم و حاتمی کیای عزیز از دست برود 
یادمان باشد: به وقت شام می‌توانست به وقت تهران باشد اگر..........
برای شادی روحشان فاتحه ای لطفاً